ΣΚΕΨΕΙΣ / Δύο χρόνια και κάτι...

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Και μετά από ένα μεγάλο καβγά διάρκειας πολλών ημερών, μπήκαμε στο αυτοκίνητο πολύ πρωί και ξεκινήσαμε για μια πόλη που είχα επισκεφτεί στο παρελθόν ακόμα μια φορά και το μόνο που ήξερα ήταν ότι απείχε περίπου τρεις ώρες από τη Θεσσαλονίκη και ότι βρισκόταν απέναντι από την Κέρκυρα. Ήταν οι μέρες που άρχιζε να με κυριεύει ο φόβος για το άγνωστο και να αρνούμαι πεισματικά να ξεκινήσω μια νέα ζωή εκεί. Άλλωστε πόσο καλύτερα θα μπορούσε να είναι από την πόλη μου, τη Θεσσαλονίκη… «Θα δεις, θα περάσεις καταπληκτικά και δε θα θέλεις να γυρίσεις» μου έλεγαν.

Μετά από μια πανέμορφη διαδρομή, προσπερνώντας την Πίνδο, το Μέτσοβο και τα Γιάννενα, φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας.

Η πρώτη εικόνα ήταν μαγευτική. Η Εγνατία οδός προσέφερε απλόχερα μια απολαυστική πανοραμική θέα μιας πόλης γεμάτη πράσινο, που συνδύαζε πολύ αρμονικά βουνό και θάλασσα. Αραγμένα στο λιμάνι τα πελώρια πλοία με κατεύθυνση την Ιταλία, έμοιαζαν να καλωσορίζουν τους επισκέπτες της γραφικής αυτής πόλης.

Τότε ξαφνικά σκέφτηκα πως «παρά είναι καλό για να  ‘ναι αληθινό» και δυστυχώς τα γεγονότα βιάστηκαν να με επαληθεύσουν. Καθώς μπαίναμε στην πόλη όλα άρχιζαν να αλλάζουν τόσο βίαια. Τα γραφικά σπίτια άρχισαν να μετατρέπονται σε μουντά τσιμεντένια οικοδομήματα, οι δρόμοι σε ασφυκτικά στενά σοκάκια και οι κάτοικοι σε περίεργους περαστικούς που κοιτούσαν επίμονα το αυτοκίνητο, στην προσπάθειά τους να καταλάβουν ποιοι είμαστε και τι δουλειά έχουμε εκεί.

Εγώ άρχισα να καταλαμβάνομαι από απελπισία και να ψάχνω μανιωδώς για καθαρό αέρα. Ο πατέρας μου σε μια προσπάθεια να με συνεφέρει μου ζήτησε να ρωτήσω έναν κύριο που ακριβώς βρισκόταν το ΤΕΙ. Εγώ υπάκουσα αλλά στη στιγμή ευχήθηκα να μη το είχα κάνει. Δε θα ξεχάσω ποτέ την γκριμάτσα του κυρίου με τα περίεργα μαλλιά καθώς πρόφερε πως «αν υπάρχει ακόμα το ΤΕΙ θα το βρείτε απέναντι απ’ το μοναδικό βενζινάδικο της πόλης στο τέλος του δρόμου».

Φτάσαμε. Αφήσαμε το αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε στη σχολή με σκοπό την εγγραφή μου. Ρωγμές, υγρασία, σπρέι και βρώμικα τζάμια ήταν η πρώτη εικόνα που αντίκρισα μπαίνοντας στο κτίριο του τμήματος «Εφαρμογών ξένων γλωσσών στη διοίκηση και το εμπόριο».

Μπλα, μπλα, μπλα… Κάπως έτσι ξεκίνησε η φοιτητική μου ζωή. Στη σχολή πέρασα δεύτερο εξάμηνο οπότε έπρεπε να περιμένω μέχρι το Φεβρουάριο που θα μετακόμιζα οριστικά στη νέα μου πόλη.

Μια ισχυρή ανάσα αισιοδοξίας μου έδωσε το σπίτι μου, όταν το νοίκιασα το Φεβρουάριο του ’10, μιας και ήταν όπως ακριβώς το σκεφτόμουν.

1 Μαρτίου 2010 – 28 Ιουνίου 2012

Μετά από δυόμισι χρόνια σε αυτή την πόλη είμαι σε θέση να διαχωρίσω τα θετικά από τα αρνητικά.

Τα Θετικά: Το σπίτι μου, κάποια μαθήματα, η εκδρομή στην Πάργα, οι τελευταίες μέρες στο Δρέπανο, η εξέδρα, η λέσχη, οι μοναχικές βραδιές στο λιμάνι και τον ποδηλατόδρομο, οι επεισοδιακές βραδιές στο Prime, οι άπειρες φωτογραφίες, οι παρεΐστικες βραδιές στο Σταθμό, τα σκυλιά της πόλης, οι αξέχαστες βραδιές στο Cine, οι απόκριες του 2011, η εκδρομή του Τσακίρη στα Γιάννενα, το τρέξιμο στον ποδηλατόδρομο με τον Ντέμη και εννίοτε την Ιωάννα, οι αξέχαστες «εκδρομές» στο Lidl, ο γκάγκος και η γκάγκα, η φίλη μας η νυχτερίδα, η ταραντούλα του μαλάκα του γείτονα, η «πετυχημένη» ‘εκπληξη στα γενέθλια της Ιωάννας, τα γενέθλια του Ντέμη, η εκδρομή στο Σούλι, το Ζάλογγο και τον Αχέρωντα, το καλύτερο δείπνο της ζωής μου με Ιωάννα-Μηλένα και Μαριάννα, η πτώση της Μαριάννας απ’ την … τραμπάλα, οι ατελείωτες ώρες ψυχανάλυσης με την Τασού στο κινητό, τα σόκιν γενέθλια της Βίκυς, το διήμερο με την Ιωάννα στα Γιάννενα, τα γενέθλια της Άμα, το ηλιοβασίλεμα, η πτώση του Μπιζελιού, το live της Καπατζάκη, οι κατακλυσμοί, η θεατρική παράσταση στο ΤΕΙ, η τρέλα που δε πάει στα βουνά (ο νοών...νοείτω) οι καθηγητές Φλώρου, Μητσοπούλου και Αλεξάκη, η αποχαιρετιστήρια βραδιά στο σπίτι της Ελένης ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ η Ιωάννα, η Μηλένα, η Μαριάννα, ο Ντέμης, η Βίκυ, η Γιάννα, η Σουζάνα, η Λένα, η Χριστίνα, η Πανορμίτα, η Ανδριάνα, η Ελένη, η Φωτεινή, η Άμα, η Εύη, η Μαρκέλλα, η Χριστίνα, η Κική, ο Γιάννης, η Λίνα …

Τα αρνητικά: Τα αρνητικά αποφάσισα τελευταία στιγμή να μη τα γράψω διότι θέλω να κρατήσω από όλους και από όλα μόνο τη θετική τους πλευρά. Επίσης είναι τόσα που αν αρχίσω δε θα τελειώσω ποτέ.

Έτσι θα κλείσω τον απολογισμό αυτό και θα ανοίξω ένα νέο κεφάλαιο που πλησιάζει… το ERASMUS στη Βαρσοβία με τον Ντέμη και τα κορίτσια…

Α, και να μη ξεχάσω. Η πόλη αυτή λέγεται ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ!

Οδυσσέας!